To nie jest zwykły biznes

Projekt był naturalną kontynuacją naszych dotychczasowych działań w obszarze przedsiębiorczości społecznej. Działań, które z powodzeniem prowadzimy w regionie nieprzerwanie od 14 lat. Śmiało mogę powiedzieć, że jesteśmy jedną z organizacji, która konstruowała zręby ekonomii społecznej w Polsce. Konsekwentnie dążymy do tworzenia stabilnych i trwałych miejsc pracy w przedsiębiorstwach, które najlepiej łączą działalność ekonomiczną ze społecznym zaangażowaniem. Staramy się też zainteresować ekonomią społeczną tradycyjny biznes. W ciągu ostatnich trzech lat pomogliśmy stworzyć prawie 150 miejsc pracy dla bezrobotnych i niepełnosprawnych. Z pozostałych form naszego wsparcia, takich jak doradztwo czy szkolenia, skorzystało grubo ponad pół tysiąca osób.

Wśród nich jest katowicka Agencja Marketingowa Leżę i Pracuję, której misją jest dawanie szansy osobom z niepełnosprawnością ruchową, zwłaszcza sparaliżowanym, którzy ze względu na swoją chorobę praktycznie nie mają szans na rynku pracy. Dzięki pomocy finansowej agencja mogła zakupić komputery, oprogramowanie i specjalistyczny sprzęt dla pracowników, którzy z uwagi na dysfunkcję ruchu w dłoniach lub bardziej zaawansowany paraliż nie są w stanie obsługiwać klawiatury w standardowy sposób. Agencja skorzystała też ze wsparcia pomostowego, które pomogło w utrzymaniu płynności finansowej w początkowym okresie jej funkcjonowania. Dzięki projektowi możliwe było zatrudnienie kolejnych członków zespołu. Dziś Leżę i Pracuję tworzy czternaście osób, z czego osiem to osoby z niepełnoprawnością ruchową. Przy wsparciu projektu powstało aż sześć stanowisk pracy.

Działalność katowickiej agencji stanowi inspirację dla kolejnych przedsiębiorstw. Jest doceniana nie tylko przez klientów, ale też instytucje i prasę. Portal MyCompany Polska uznał agencję za jedną z 20 firm, które zmienią Polskę. Urząd Marszałkowski zaliczył ją do grona Lokalnych Bohaterów Województwa Śląskiego. Leżę i Pracuję otrzymało również wyróżnienie w konkursie Mikroprzedsiębiorca roku 2018. Największym dotychczasowym sukcesem jest dotarcie do półfinału Europejskiego Konkursu na Innowacje Społeczne organizowanego przez Komisję Europejską.

Skok do wody okazał się dla mnie skokiem… na całe życie. Byłem na basenie, stałem na drabince. Pamiętam, że się poślizgnąłem, wpadłem do wody i uderzyłem głową o dno. Później był szpital i diagnoza – złamany kręgosłup. To było 25 lat temu. Mimo kalectwa, udało mi się uzyskać samodzielność, skończyłem informatykę. Na tym w zasadzie sukcesy się skończyły, bo szybko okazało się, że znalezienie pracy, ze względu na to, że jestem tetraplegikiem, jest praktycznie niemożliwe. Tak przynajmniej słyszałem od pracodawców. Z Majką Lipiak spotkaliśmy się przypadkiem. Pomogła mi w remoncie mieszkania mamy. Polubiliśmy się i sporo rozmawialiśmy. Najwięcej o życiu. Majka pracowała wtedy w agencji PR na Śląsku i prowadziła profile firm na Facebooku. Myślała jednak o zmianach w swoim życiu zawodowym.

Pewnego razu Majka zapytała wprost, dlaczego nie pracuję. W końcu komputer obsługiwałem tak sprawnie jak każda inna osoba. Opowiedziałem jej swoją historię. Minęło pół roku. Odezwała się z propozycją. Powiedziała: załóżmy agencję marketingową, w której będą pracowały osoby takie jak ty. Od pomysłu do realizacji minęło niewiele czasu. Dzisiaj Leżę i Pracuję jest solidną marką w branży marketingowej. Dzięki Stowarzyszeniu Współpracy Regionalnej stworzyliśmy miejsca pracy dla osób z niepełnosprawnością ruchową. Aktualnie na pokładzie jest 14 osób, pracujemy zdalnie, w dogodnych dla siebie godzinach. Choć podlegamy wszystkim procesom rynkowym i mamy dużą konkurencję, to nie jest to zwykły biznes. Zarabianie nie jest jedynym i nadrzędnym celem. Odczarowujemy niepełnosprawność, pokazując, że nie musi ona być przeszkodą w znalezieniu pracy i samorealizacji. Prowadzimy stałą kampanię na rzecz aktywizacji zawodowej osób z niepełnosprawnością ruchową.

Mój przykład pokazuje, że to nie bariery architektoniczne czy ograniczenia ruchowe są największym problemem. To ludzka mentalność rzuca najwięcej kłód. Marzę o dniu, w którym nie będę postrzegany jako ktoś gorszy, wymagający stałej pomocy, zależny od innych. O dniu, w którym na ulicy przechodnie przestaną na mnie patrzeć jak na „Artura na wózku”. Wierzę, że kiedyś ten moment nadejdzie.